จิตชอบส่งออก

จิตชอบส่งออกเพราะยินดียินร้าย จิตไม่ส่งออกเพราะมีกัมมัฏฐาน

ตามธรรมดาของจิต ของคนเราชอบส่งออกไปกับการรับรู้ใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมารมณ์คือสิ่งที่ใจรู้สึกนึกคิด เพราะ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส เป็นวัตถุกามคือพัสดุอันน่าใคร่ ที่ชวนให้รัก, ชักให้ใคร่,พาใจให้ไหลหลง, ทำให้เกิดความรู้สึกยินดียินร้าย เป็นกิเลสกามคือกิเลสเป็นเหตุให้ใคร่อันได้แก่ความอยาก ถ้าเราไม่มีการเจริญกัมมัฏฐาน คือวิธีอบรมจิตใจและเจริญปัญญา, หรืออุบายทางใจ, หรืออารมณ์เป็นเป็นที่ตั้งแห่งการงานของใจ, เราก็ไม่อาจที่จะมีสติเกิดรู้เท่าทันที่จะปล่อยวางในความรู้สึกยินดียินร้ายได้ทันอย่างแน่นอน จึงเป็นเหตุให้จิตส่งออกไปจับใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมารมณ์ จึงเป็นเหตุให้เกิดการนึกคิดปรุงแต่งทำให้จิตฟุ้งซ่านไม่สงบสุข มีการส่งออกไปตลอดเวลาไม่นิ่ง เพราะราคะ โทสะ โมหะ

ฉะนั้นเราจึงต้องมีกัมมัฏฐานไว้ในจิตของตนอยู่เสมอๆ จึงจะมีสติรู้เท่าทัน รู้ปล่อยวางในความรู้สึกยินดียินร้ายได้ คำภาวนาว่า “อย่ายินดียินร้าย...อย่าว่าร้ายใคร...อย่าคิดร้ายใคร...” นี่คือกัมมัฏฐาน เพราะเป็นเหตุให้เกิดการสังวรอินทรีย์ รู้ระวังตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ไม่ให้เกิดความรู้สึกยินดียินร้าย เมื่อจิตมีสติรู้ละความรู้สึกยินดียินร้ายได้ จิตก็จะไม่ส่งออกไปจับสิ่งที่รู้ใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ต่างๆที่มากระทบทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ จิตของเราก็จะเกิดความสงบนิ่งเป็นกัมมัฏฐาน เมื่อจิตมีความสงบนิ่ง เพราะราคะ โทสะ โมหะ ลดลงไป ก็จะเกิดปัญญารู้สภาวธรรมต่างๆ เรียกว่าเกิดอธิศีล อธิจิต และอธิปัญญา ที่เป็นเหตุให้เรารู้ประพฤติตนอยู่ในสุจริตธรรม ๓ อย่าง คือสุจริตทางกาย สุจริตวาจา และสุจริตทางใจ ดังนี้.

โดยหลวงพ่ออุดม มหาปุญโญ วัดป่าหนองเลง