ท่องธัมมะภาวนาไว้เสมอ

ท่องธัมมะภาวนาไว้เสมอจะทำให้มีสติ ตามดูเห็นจิตตัวเองได้

โดยปกติธรรมดาของคนเรา มักไม่ค่อยจะเห็นจิตตัวเอง ที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะความหลงในอารมณ์ยินดียินร้าย คือกิเลสความอยาก พาจิตให้นึกคิดส่งออกไปในเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่ชวนให้รัก,ชักให้ใคร,พาใจให้ไหลหลง, เป็นเหตุให้เกิดกิเลส ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ยามใดที่เรามีการรับรู้ใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ด้วยความรู้สึกยินดียินร้าย ก็จะไปกระตุ่นความจำในเรื่องราวต่างๆ ในจิตใต้สำนึกให้เกิดการนึก-คิดขึ้นมาทันที จึงทำให้เราหลงไปไม่ค่อยได้เห็นจิตของตัวเอง เพราะจิตไม่สงบ จึงหลงอยู่ในวังวนของเรื่องราวต่างๆของความนึก-คิด ที่เรียกว่าจิตมาร
แต่เมื่อเราได้ท่องธัมมะภาวนาไว้เสมอเป็นประจำวันในชีวิตประจำวันอย่างน้อยให้ได้ ๓๐ ครั้งต่อวัน ก็จะเริ่มทำให้เรามีสติรู้ปล่อยวางในอารมณ์ยินดียินร้ายได้ เราก็จะเริ่มเห็นจิตของตัวเองได้ดีขึ้น เพราะจิตมีสติจึงทำให้เกิดความสงบนิ่งไม่ส่งออก จึงทำให้เราเห็นจิตตัวเองได้ดีขึ้น
และยังช่วยให้เรานั่งสมาธิได้ดีขึ้น เพราะเริ่มเห็นจิตมารที่จะคอยเอาเรื่องราวต่างๆ ในจิตใต้สำนึก มาลวงให้เราหลงนึก-คิดจนฟุ้งซ่าน เรื่องราวในจิตใต้สำนึกก็คือกิเลสมาร การมีสติรู้ปล่อยวางในอารมณ์ยินดียินร้ายได้ ก็จะไม่ไปเพิ่มกิเลสมารในจิตใต้สำนึก ทำให้เหลือแต่เรื่องราวเก่าๆที่เรียกว่าอนุสัยกิเลส หรือตะกอนนอนเนื่องในใจ

เมื่อไรที่เรานั่งสมาธิแล้วเห็นกิเลสมาร คือเรื่องราวต่างๆจากความอยากเมื่อใด ก็ให้ใช้ปัญญาคือการคิดเห็นในใจแก้ไข(เรียกว่าคิดแก้คิด) คือคิดขับไล่มารในใจออกไปเสียว่า “มารเรารู้แล้วว่าเจ้าคือมาร” คิดอย่างนี้ไปหลายๆครั้งจนกว่าจะเห็นจิตหยุดนึก-คิด เมื่อเราสามารถรู้ทันมารได้ทุกๆครั้งอย่างนี้ มารก็จะค่อยๆจางไปไม่มาอีก ก็จะทำให้จิตของเราเริ่มมีความสงบ เมื่อเห็นจิตมีความสงบก็ให้ไปดูที่ลมหายใจเข้าและออกแทน เมื่อมีจิตมารมาทำให้นึก-คิดอีกก็ให้ใช้วิธีตามที่กล่าวไว้นั้นต่อสู้ไปเลื่อยๆ จนกว่าจะมีสมาธิตั้งมั่นได้นิ่งยิ่งขึ้นๆไป จนเหลือแต่การตามดูลมหายใจเข้า และลมหายใจออกอยู่อย่างเดียว การใช้ความคิดแก้ไขคือปัญญา จิตสงบได้ก็คือปัญญาสมาธิ ฉะนั้นจึงควรเพียรท่องธัมมะภาวนาไว้ว่า “อย่ายินดียินร้าย...อย่าว่าร้ายใคร...อย่าคิดร้ายใคร...” ไว้เสมอๆนะจะทำให้เกิดสติจนจิตมีความสงบ จะตามดูจิต รู้เห็นจิตตัวเองได้ ดังนี้.

โดยหลวงพ่ออุดม มหาปุญโญ วัดป่าหนองเลง